Gisteren ben ik op bezoek geweest bij een buurvrouw die net een operatie aan haar been achter de rug heeft. Drie weken vastgekluisterd aan haar zetel. Haar deur stond open. Daar zag ik het…
In het midden van het gras. Groot. Rechthoekig. Overdekt door een elektrisch luik. “Heb je een zwembad geplaatst?” Domme vraag. Het antwoord lag daar in de tuin. Maar toch. Een zwembad! Ze had er mij niets over verteld. Voor we het over haar kapotte knie, het ziekenhuis en de kinesist konden hebben, ging ons gesprek al over zwemmen.
Herinneringen, herinneringen…
Een zwembad is synoniem voor vakantie en de Route du Soleil. Toen ik klein was, zochten mijn ouders altijd een vakantiehuisje met zwembad. Zodra we aankwamen, doken we erin. Totale opwinding. Turkoois water, kleine koningsblauwe tegeltjes, roze zwembandjes en strandballen. Koprollen en handstanden in het water, wedstrijdjes “zo lang mogelijk je adem inhouden”. Een explosie van geluk.
30 minuten genieten van het zwembad
Thuis hebben we ook altijd een zwembad gehad. Maar dan een voor smurfen. 40 cm hoog en een diameter van amper 1,5 m. Twee opblaasbare banden op elkaar gestapeld. Je had 30 minuten nodig om het op te pompen en ervan te genieten, want na dat halfuur was het alweer leeggelopen. Spannende momenten waarin we uitzochten waar de lucht ontsnapte voor we de zieke smurf genazen met pleisters. Toegegeven, toen mijn kinderen klein waren, werden ze hier wel dolgelukkig van. Ik installeerde mijn tuinstoel naast het zwembadje en verfriste mijn voeten in hun gestoei. Druppeltjes geluk.
Lust wekt vaak lelijke gedachten…
Toen ik daar bij mijn vriendin stond, bedacht ik mij dat zo’n mooi zwembad thuis uiteindelijk het plezier doodt. Het is toch waar! Als je iets in je bezit hebt, heb je er sowieso minder zin in. We geraken gewend aan iets buitengewoons, waardoor het normaal wordt. Geheime zwartmakerij. Het is gemakkelijk om neer te kijken op iets wat je zelf niet kan hebben. “Een zwembad? Nee, bedankt. Ik zou er geen willen hebben! Dat kost veel te veel geld en breek me de bek niet open over het onderhoud! En al die arme veldmuizen die erin verdrinken…”
Gedeeld plezier
Ik heb alleszins een abonnement op het openbare zwembad. Ja, ik weet het: ik moet mijn zwembad delen met een beetje te veel volk en ik moet een badmuts opzetten die mijn hamsterwangen accentueert. Maar, maar, maar… knappe badmeesters waken over mijn crawl en staan klaar om het water in te duiken om mij te redden. Dat telt toch ook! Je kan niet alles hebben in het leven 🙂
Open Immovlan