Ik hou van vrijheid. Ook voor de inrichting van huizen. Maar nu ben ik zo boos dat ik wel een protestactie zou kunnen opzetten met mijn tuinkaboutervriendjes! Laat mij uitleggen waarom…
Een bevriend koppel heeft besloten om de tuin herin te richten: op het programma staan valse hagen en kunstgras. Hun terrein is ongelooflijk groot. Immens zelfs, zonder overdrijven. “Net daarom denken we eraan, Mila! Onderhoud dat maar eens!” Hun uitleg is dat ze zo water kunnen besparen, weinig aan onderhoud moeten doen en heel lang van hun gazon kunnen genieten. Ik kookte. Ja hoor, enkel dode dingen – of dingen waarin geen leven zit – drinken niet en groeien niet. Bullshit.
Natuurlijk is grasmaaien saai!
Je grasmachine is nog niet opgeruimd, of je gras is alweer gegroeid. Zodra de lente aanbreekt, ben je weer een hele tijd zoet. Tijdens de twee à drie weken tussen de maaibeurten, brengen madeliefjes, paardenbloemen en andere gele bloemetjes wat kleur. “Het kleine huis op de prairie” en geluk in kleine dingen. Vogeltjes pikken in het gras. Slakken trekken eropuit. De kat zet zijn tanden in het gras. De tuin is een levend schilderij waarin elke dag iets gebeurt, als je de tijd neemt om ernaar te kijken.
En ja, gras laten groeien is niet altijd gemakkelijk: mijn man is er onlangs mee begonnen en kan dat bevestigen. ’s Avonds gaat hij op inspectie. Het is zó leuk om hem blij te zien binnenkomen omdat hij een paar sprietjes heeft opgemerkt. Vers gemaaid gras is een van mijn favoriete geuren. En dat heeft plastic niet.
Een heel leven dat verdwijnt?
Ik weet ook wel dat ik klonk als een debiel toen ik over de mier in “Honey, I shrunk the kids” begon. Als je die gezien hebt, snap je dat het onmogelijk is om ooit nog eens te lachen met mieren. Wat gaat er gebeuren met al dat stille leven dat binnenkort verstikt onder een grasmat?
Een “natuurlijke” look
Telkens weer maakten ze duidelijk dat ze een zo “natuurlijk” mogelijke look zochten. Begrijpen ze wel wat kunstgras is? We hebben zo vaak geprobeerd echte hagen en een echte gazon te nemen, maar het wordt toch de fake versie. Een illusie.
Perfect en dus vervelend…
Aangezien mijn emotionele argumenten hen niets deden, heb ik geprobeerd hen te overtuigen met logica. Kunstgras heeft als nadeel dat het aan de lopende band geproduceerd wordt. Dat betekent dat het niet de imperfecties heeft van een natuurlijke gazon. Een machine kan onmogelijk de natuurlijke aspecten van een echte, onvolmaakte en dus charmante gazon namaken.
Eerlijk, voor een tennisbaan of een showroom, waarom ook niet. Maar in tuinen en parken vind ik het ongelooflijk triestig. Terwijl ik van mijn mojito nipte, heb ik hen iets heel lelijks toegewenst: ik hoop dat ze hun voeten verbranden op hun kunstgras. Want ja, plastic wordt warm in de zon! Neh!
Open Immovlan