Bij het opruimen van de kelder heb ik enkele verweerde oude spiegels gevonden, bezaaid met zwarte vlekken. Gezien de staat waarin ze zich bevinden, zouden ze nooit meer gebruikt worden. Maar eerder dan ze naar het containerpark te brengen, dacht ik eraan om ze in de tuin te gebruiken. Een levenseinde in de buitenlucht leek me wel sympathiek!
Aan de takken van mijn boom hing ik lang geleden al een aantal CD’s. Wanneer de zon er zijn stralen op laat vallen, tekenen ze regenbogen op de muren. Het is een truc van moestuineigenaars, die ze gebruiken om hun groenten en beplanting te beschermen tegen vogels. Ik doe het enkel omdat het mooi is. En de vogels weten dat, want ze zijn niet weg te slaan van de takken van mijn wilgenboom. Het idee om de spiegels te gebruiken, ontstond dus vanzelf.
Dubbel zien!
Het kostte mij geen moeite om voor elk van de spiegels een plaatsje te vinden. Het leek alsof de tuin wachtte op de oude juweeltjes. Ik was blij met het resultaat. Door strategische plaatsen te kiezen, zag ik enkele bloemenperken in volume verdubbelen. Er was geen eenzame hortensia meer te bespeuren, het werden er twee. De magie van het spiegelbeeld. Ook het licht verscheen dankzij de weerkaatsingen in de donkerste hoeken van de tuin.
Een beetje poëzie in deze harde wereld!
De spiegels hebben elk een andere kadervorm. Dat draagt bij aan het poëtische karakter van het geheel. Afhankelijk van de hoek, lijken ze op schilderijen. Levende schilderijen die bewegen op het ritme van de wind en de planten die groeien. Ik klapte in mijn handen. Dit was een goed idee! Ik dacht plots aan Salvador Dali. Mijn bovenlip mist een snor, maar ik voelde me even geïnspireerd als hij. Een beetje gekheid in het leven brengen, is leuk. Ik weet waarom surrealistische schilders me zo kunnen bekoren!
Patina zorgt voor echtheid!
Ik kan niet wachten tot de regen en andere weersomstandigheden de spiegels nog meer beschadigen. Dat de seizoenen nog meer knabbelen aan deze objecten. Daardoor worden ze authentieker. Als een ode aan vervlogen tijd. En zodat ze definitief deel uitmaken van het decor. Ik hoop dat mijn kat niet verliefd wordt op zijn eigen spiegelbeeld. Anderen verdwaalden al op die manier. Ik beeldde me mysterieuze verhalen in. Verborgen werelden met deze veranderende reflecties als verborgen deur. De tunnels van de tijd waarvan het spiegelglas de toegang toe vormt.
Wat geen droom meer is, noch een mysterie, is de realiteit van mijn opgeblazen kuiten. Dat is het enige nadeel: de spiegels tonen met weinig flatterende beelden van mijn benen telkens ik door de tuin loop. En aangezien ik ze op de grond gezet heb, tonen ze mijn kuiten elk 3 kg zwaarder. En hoewel ik met beide benen op de grond sta, is dat niet het meest flatterende beeld dat ik mij voor de geest kan halen.
Open Immovlan