Wanneer ik in mijn bed lig, op mijn rug, lig ik net onder één van de drie balken van de zolder. Het is raar, maar ik denk er vaak aan: ik beeld mij in dat de balk los komt van het plafond en recht op mij valt. Verpletterd. Over mijn volledige lengte.
Ja, het is uiteraard stom. Als de balk zou instorten, stort ook het plafond in. En mijn man, die links van mij ligt, zou even verpletterd zijn als ik. Maar in mijn hoofd gebeuren er soms rare dingen, daarmee vertel ik u niks nieuws.
Hij weegt wel een ton, niet?
Daar lig ik dus, op mijn bed met mijn handen samengevouwen op de borst, mij te concentreren op dat enorme stuk hout. Het is eigenlijk een mirakel dat het houdt daarboven, al sinds 1949, het bouwjaar van mijn huis. Tijdens een slapeloze nacht heb ik geprobeerd het gewicht van de balk te berekenen. Doorsnede, lengte, massa, vochtigheidsgraad… ik heb het opgegeven. Mijn fysicalessen liggen ver in het verleden, te ver. Ik heb besloten dat het een ton moet wegen. Genoeg in elk geval om mij tot moes te maken.
Opoffering voor de liefde…
Sommigen nachten is het zo benauwend dat ik mijn geliefde zo ver mogelijk naar de kant duw, om zelf te kunnen ontsnappen aan het gevaarte: zo ben ik gered als de balk zou vallen. Het moet gezegd: dat ik aan die kant van het bed slaap, is dat omdat mijn man te groot is om er te kunnen slapen. Telkens hij opstond, stootte hij zijn hoofd aan de balk. Ik daarentegen, dat weet u, ben eerder klein van gestalte, en bij mij lukt het net om ongeschonden op te staan. Op een haar na. Ja, weet u, de liefde brengt ons soms in gevaarlijke situaties.
Zichtbaar of niet, die balken?
Maar geef toe, hoe zeer balken ook een authentiek cachet kunnen geven en een chique toets brengen in een kamer, even zeer kunnen ze zorgen voor een verpletterend gevoel. In het salon en de eetkamer van mijn zus is het plafond bezaaid met balken. Ze volgen elkaar met regelmatige afstand af en verdelen het plafond in kleine vakjes. Het doet denken aan de lagen van een taart. Slagroom, chocolade, slagroom, chocolade. Ik kan er nooit naast kijken: mijn blik wordt er altijd door aangetrokken. En omdat haar plafond helemaal niet hoog is, lijkt het de ruimte te verzwaren.
Ja, we moeten balken zichtbaar houden in kastelen, grote landhuizen en oude gebouwen. Daar waar alles hoog is, onbereikbaar, en waar zelfs iets imposants licht lijkt in een enorme ruimte.
Balken, praktisch om vliegen te vangen?
Tenslotte, zoals mijn man zegt, is het zelfs praktisch, die lage balken in onze kamer. We kunnen er zelfs een klevende vliegenvanger aan vastmaken met een duimspijker. Juist ja! Naast ‘s nachts verpletterd worden en net niet mijn hoofd stoten elke morgen, loop ik dan het risico om met mijn lange haardos te blijven plakken in de lijm van de vliegenvanger. Het verhaal van de prinses op de erwt bestaat al. Maar nu is er dus ook het verhaal van de prinses met de balk. Grijns.
Open Immovlan