Mijn dochter houdt ervan om, eens het weekend aangebroken is, schoonheidsspecialiste te spelen en haar kleine, afgebeten nageltjes te lakken. Ze weet waar mijn producten staan en ik laat haar helemaal alleen haar nagels een kleurtje geven, ik geef het toe.
Ik vind haar groot genoeg om dat voortaan zonder mij te doen. Enige voorwaarde: haar atelier inrichten op haar eigen tafel en een placemat gebruiken als bescherming.
Ze is mij haar nagels komen tonen. Blauw, roze, oranje, glitters. Ik heb haar een applaus gegeven. Zeer geslaagd. Maar ze is vergeten me ook de tafel te tonen. Het is pas later dat mijn humeur omsloeg. Haar kleine houten tafel, die ik geduldig geschilderd had in strepen van verschillende kleuren. Dat had me tijd gekost. Wachten tot elke streep droog was om er dan schilderstape op te kleven en de volgende te schilderen. Ik had hetzelfde gedaan met haar stoeltje. Tenslotte heb ik alles in de vernis gezet. Een mooi werk.
Je kalmte bewaren, 1ste act
Op het tafeltje lagen nu papieren zakdoeken, vastgekleefd aan het hout. Onmogelijk om los te krijgen. Ze had de fles nagellakremover omgestoten en wilde snelsnel de rozige vloeistof opvegen. En omdat ze (ik citeer) schrik had dat ik op haar zou roepen, koos ze ervoor om het me niet te zeggen. Kalmte uitstralen. “Maar neen, schat, mama roept nooit wanneer het een ongelukje is.” Ik glimlachte naar haar. Ik vloekte vanbinnen.
Miserie…
Ik ben een spons gaan halen die doorweekt was met heel warm water en ben energiek beginnen te wrijven. Onmogelijk om de restanten van zakdoeken weg te krijgen. Pech. Brute pech. De nagellakremover deed het vernis smelten, dat een soort lijm vormde waarin het papier gevangen zat. Ik wreef zo hard met mijn spons dat ook die kleine stukjes donkergroene korreltjes achterliet in het vernis. Echt geslaagd. Het oppervlak bleef kleven, zelfs na het drogen.
Er zat niets anders op dan het schuurpapier boven te halen en het geheel terug op te schuren. Ik zag mijn werk verdwijnen tijdens het schuren. De nagellakremover had alles aangevreten. Vaarwel gekleurde strepen. In het midden van de tafel bleef er een grote vlek achter, iets tussen gebroken wit en ganzenkak. Mijn dochter stelde me gerust: de oude, lelijke placemat was ongedeerd. Wat een geluk!
Moraal van het verhaal…
Na een zoektocht op het internet was ik blij dat ze de flacon niet omgestoten had op het tapijt, de zetel, de afstandsbediening van de televisie of eender welk ander object in de buurt van haar werktafel. Het staat overal te lezen: nagellakremover laat onuitwisbare sporen na en er is over het algemeen weinig aan te doen om de situatie proberen te redden. Laten we blij zijn dus. En bovendien hebben we nu een activiteit gevonden voor het weekend, opnieuw verven. Wat de nagellakremover betreft, het zal nooit meer zonder mama zijn…
Open Immovlan