Ik haat het om de lakens van het bed te verversen. Er is niets vervelender. Oké, de vuile lakens wegnemen is makkelijk. Je gooit ze op een hoopje en trekt je er verder niets van aan. Maar nieuwe lakens leggen, dat is allesbehalve een feest.
Ik heb nog maar net de eerste hoek van het hoeslaken om het matras gedaan, of hop… hij komt terug los wanneer ik de tweede wil doen. Ook de kussenslopen zijn vervelend. Ze zijn niet allemaal hetzelfde. Net zoals onze kleren, zal je zeggen. Maat 42 is niet altijd maat 42. Maar goed. Mijn kussens lijken dus soms op ballonnen die op springen staan. Niet mooi, en ook niet comfortabel.
Het donsdekenovertrek, mijn aartsvijand
Wanneer de horde van het hoeslaken en de hoofdkussens genomen is, begint het gevecht met het donsdekenovertrek. Daarvoor moet ik me voorbereiden en diep ademhalen alsof ik me voorbereid op een marathon. Het donsdeken nemen, het in de juiste richting leggen met de hoeken goed zichtbaar. Het donsdekenovertrek boven mijn hoofd opstropen met mijn handen binnenin de hoes. Mezelf in bochten wringen om de eerste hoek van het donsdeken te grijpen en het in de hoes te trekken. Hetzelfde doen met de tweede hoek. Checken of het donsdeken in de breedte tot tegen de stiknaden van de hoes komt. En daarna, in een krachtige beweging schudden met de hoes in de hoop dat de stof zo ver mogelijk over het donsdeken komt.
In dat stadium ben ik een beroerte nabij…
Ik leg het resultaat op de matras en ik trek de onderkant van de hoes recht om er tenslotte de laatste hoeken in te positioneren. En hop, nog eens goed schudden met het geheel, in de hoop dat alles op zijn plaats valt. Ik zeg wel: in de hoop. Want bij mij lukt dat nooit. Ofwel hoopt het donsdeken zich vanboven in de hoes op, ofwel beneden. Alsof de hoes niet lang genoeg is voor het donsdeken.
Het meest vermoeiende ding ter wereld!
Anderzijds lijkt de hoes in de breedte dan weer altijd te groot! Het donsdeken vult nooit helemaal de binnenkant van het overtrek, en dus moet ik kiezen wie van ons twee het warmste stuk krijgt, goed gevuld, en wie het lege gedeelte van de hoes. Gekkenwerk. Eens dat achter de rug is, ben ik dood. Daarnaast is Zumba iets voor watjes.
De Bifi mag van geluk spreken…
Toch zweer ik je dat ik de maten check wanneer ik nieuw bedlinnen koop. Onverklaarbaar. Pech. Ik zou terug kunnen gaan naar echte lakens met dekens. Maar een bed zonder plooien opmaken is een kunst. Geen goed plan dus. Misschien ben ik gemaakt voor een slaapzak? Zoals een Bifi in zijn verpakking. In afwachting ga ik na de inspanning voor de ontspanning: een dutje in een kraakvers bed.
Open Immovlan