De zon scheen overvloedig de laatste dagen. En zoals heel wat mensen wilde ik me wat bezighouden met de tuin. Ik wilde het stuk grond aanpakken tussen het terras en het gazon.
Onkruid wieden. De grond verluchten. Alles om binnenkort de bloemen en kleuren een plaats te kunnen geven. Maar ik raakte al snel geïrriteerd: de wortels van een boom die ik had laten kappen om het terras te vergroten, die zaten nog altijd in de grond. In al mijn naïviteit dacht ik dat de tuinman alles verwijderd zou hebben met zijn frees. Zucht.
Geen klein klusje!
Hoe kom ik af van die lange houten armen die zich aan de grond vastklampen en over heel het perceel lopen? Ik las dat het aan te raden is om er omheen te graven voor je ze met een bijl doorhakt.
Maar ja… Ik weet dat als ik dit soort werk doe, er schade zal zijn. In het beste geval gaat er een voet of een hand verloren. In het ergste geval volgt er een begrafenis. Dan zullen er in elk geval wat bloemen geplant worden, maar dan het zal op mijn graf zijn. Als Catastrofe je tweede naam is, zijn er een aantal taken die je beter kan vermijden.
De tuinman wil wel, maar…
Dus belde ik de tuinman terug die vorig jaar kwam. Ja, hij zou terug kunnen komen. Maar nee, het zou niet gratis zijn. Want het is een nieuw werkje. Het lijkt erop dat ik niet op voorhand had laten weten dat ook de wortels verwijderd moesten worden. Perfectionist tot het einde van de kettingzaag. Maar het was mijn schuld! Ik had overal op moeten toezien en aanwezig moeten zijn de dag dat de boom gekapt werd. Maar dat kon ik niet. Ik was te verdrietig bij de gedachte dat mijn trouwe oude boom de grond zou gaan.
Uiteindelijk belde ik mijn dierbare buurman: hij weet alles over alles!
Hij haalde zijn boormachine tevoorschijn en boorde vele grote gaten in de dikke wortels. Toen haalde hij, tot mijn verbazing, wat knoflook uit zijn zak en begon de teentjes zo diep mogelijk in de gaten te duwen. Ik lachte, maar hij was heel serieus. Blijkbaar zou de knoflook de wortels laten rotten.
Geduld en tijd…
Maar dan zou het tijd kosten. Een lange tijd. Een klein jaar. Als ik sneller wilde gaan, kon ik ook geconcentreerd afbijtmiddel in de gaatjes gieten. Of zelfs diesel. Na 6 maanden wachten moest ik het dan in brand steken, zodat de wortels langzaam zouden wegbranden. Bah. Waanzin. Dat zou ook wel eens mijn begrafenis kunnen bespoedigen.
Dus besloot ik de knoflook stiekem te laten werken. En te vertrouwen op mijn oude buurman die vriendelijk te hulp schoot. Intussen plant ik de bloemen dit jaar in bakken. Voorlopig gaat er niets of niemand de grond in!
Open Immovlan