Laatst ben ik gaan babysitten bij de buren. Ik weet het, ik weet het. Ik ben al lang geen zestien meer, maar het is niet anders. Een depannage, je weet wel. Zo ben ik terechtgekomen in de kamer van Théo en ben ik mijn zesjarige zelf ook tegengekomen.
Wat was het mooi! In zijn kamertje is er een mezzanine die bereikbaar is via een trapladder. Volledig ingericht als een boomhut. De stam van een eik is op de muur onder de mezzanine geschilderd en de takken leken echter een geheime plek te verbergen. Een perfecte illusie. Takken op het plafond die doorlopen tot aan de lamp.
De mezzanine was ingericht zoals een echte boomhut. De gordijnkast en het laddertje waren bruin geverfd en er was een lichtslinger rond gedrapeerd. Het leken wel glimwormen in het bladerdak. Een groot wit doek was aan beide kanten van de mezzanine vastgemaakt.
Théo had mij uitgenodigd om samen met hem naar boven te klimmen. Vreugdesprongetje! Ik moet toegeven dat ik het niet kon laten te denken aan mijn gewicht dat 4x hoger ligt dan toen ik 6 jaar oud was. Ook mijn lenigheid is niet meer wat het geweest was. 8 traptreden hoger, dacht ik daar niet meer aan: de ruimte werd opgefleurd door kleurrijke kussens, een lamp, een zacht tapijt en enkele houten kisten met boeken. Magisch!
Het is trouwens simpel: ik onthoud het idee. De hut, de boom, de glimwormen. Want wie weet! Misschien heb ik ooit ook een zachte ruimte in de lucht voor mij alleen. Hopelijk dan wel voor ik een wandelstok nodig heb!
Open Immovlan