De deur van de woonkamer weigert gesloten te blijven. Je kan zoveel je wil tegen het houten paneel of de klink duwen, maar niets helpt… Nauwelijks is ze gesloten of ze gaat weer open. En niet zomaar een beetje. Alsof ze vanuit de gang werd opengeduwd. Is het de tocht of een spook? Het leidt thuis tot verhitte discussies.
Mijn oudste zoon vindt het grappig: telkens als de deur opengaat, begroet hij een fictieve Lisa en nodigt hij haar uit om bij ons te komen zitten voor de tv of aan tafel, afhankelijk van wat we doen. Mijn dochter heeft er een stuk minder plezier in, want ze is er bang van. Zoals je je kunt voorstellen, zet dit de oudste nog meer aan om er een schepje bovenop te doen.
Dus ik stelde mijn dochter voor om schattige deurwiggen te maken. We hebben de bergplaats doorzocht naar hout. Ik koos een plankje van iets meer dan 2 cm dik. En vervolgens hadden we plezier met het tekenen van kleine dieren met een paar potloodtrekken. Een kat die zich uitstrekt, een eend die drijft, een zeehond die opstaat.
Het idee?
Maak een dier waarvan de voorkant van het lichaam ongeveer tien centimeter hoog is en waarvan de rug kan aflopen tot zo’n 1 cm hoogte. Dat is namelijk de dikte die nodig is om het hout onder de deur te kunnen schuiven en permanent te kunnen blokkeren. De staarten van de dieren waren dus ideaal.
In de praktijk brengen!
Ik zaagde de zeer eenvoudige contouren die we hadden geschetst en zij zorgde voor het schuren van de randen van het hout. Ik zou ze in ruw hout hebben gelaten, maar zij versierde ze liever: ze kleurde ze in met stiften.
Deurwiggen in overvloed!
Sindsdien wachten de deurwiggen elke dag trouw op iemand om Lisa de toegang tot de kamer te ontzeggen. Het is een beetje vermoeiend om ze elke keer te moeten plaatsen als je de deur opent en sluit, maar in een tijd waarin de geringste verwarmingscalorie goud waard is, is het uiteindelijk een goede zaak!
Open Immovlan