Drie keer raden wie het bruidsboeket opgevangen heeft vorig weekend… Nochtans beloof ik je dat ik geen moeite gedaan heb om ervoor te zorgen dat het bij mij terechtkwam. Ik ben geen sprookjesprinses. Het viel zomaar uit de lucht, in mijn handen. Grappig, als je weet dat trouwen echt niet mijn ding is! Maar hoe dan ook: het mooie boeket met witte rozen was van mij!
Toen ik de volgende ochtend opstond, vroeg ik me af wat ik ermee moest aanvangen. Ik kon het niet weggooien: ik ben dan wel geen sprookjesprinses, maar ook geen heks. Dus ik dacht: ik maak er iets moois van een geef het dan terug aan mijn vriendin.
Ik ging op zoek naar een mooi wit houten dienblad, maar dan wel één dat heel diep is. Ik vond er één van ongeveer 5 cm diep. Perfect! Ik kocht ook wat sterke lijm en een epoxyharskit.
Eerst knip je de bloemen van hun stelen: knip ze kort en recht af. Daarna schikte ik de twintig rozen op het dienblad om me een idee te geven van hoe het resultaat eruit zouden zien. Toen ik zeker wist hoe het zou worden, deed ik wat lijm onder de rozen om ze op het houten dienblad te houden, dat ik van tevoren goed had afgestoft.
Ik had ultra-transparante, UV-bestendige epoxyhars gekocht: die zou sowieso niet vergelen na verloop van tijd. Daarna waande ik mij een chemicus: om de verharder en de hars te mengen, moet je de verhouding die op de verpakking staat exact volgen. Over het algemeen heb je 1 tot 2 delen hars op 1 deel verharder nodig. Vloeibaar polymeer is temperatuurgevoelig. Op dit moment is het ruim 20 graden: dat is perfect.
Je zal zien dat de echte moeilijkheid ligt in de viscositeit van de hars. Hoe vloeibaarder, hoe makkelijker die zich verspreidt en hoe minder luchtbellen er zullen zijn. Bovendien zal het materiaal er langer over doen om uit te harden, waardoor je nog de kans krijgt om eventuele oneffenheden weg te werken.
Ik draaide het dienblad ondersteboven om er zeker van te zijn dat de rozen stevig vastzaten. Op die manier zou er geen van de bloemen loskomen op het moment dat ik de epoxymix zou gieten. Ik bedekte de bloemblaadjes volledig en schudde het dienblad voorzichtig om de hoogte van de hars gelijkmatig te verdelen. Zoals bij veel precisiewerk moet je niet te veel aarzelen: je moet weloverwogen bewegingen maken.
Ik schreef ook de namen van de bruid en bruidegom op één van de buitenranden van het dienblad. Eenvoudig en toch goed!
Nu moest ik het enkel nog cadeau doen en hopen dat het nog lang gebruik zal worden om koffie, croissants en ochtendzoenen te serveren!
Open Immovlan