Ik was heel trots op mezelf: ik had een grote logeermatras gemaakt voor de speelkamer van mijn nichtjes. Het idee schoot me een beetje per toeval te binnen, tijdens het opruimen.
Nu mijn kinderen groot zijn, vinden ze het niet meer cool om sommige van hun dekbedovertrekken te gebruiken. Arme Troetelbeertjes, Mickey’s en andere My Little Pony’s lagen weg te kwijnen in de kast…
En dus besloot ik om wat ruimte vrij te maken in de kasten. Maar ik wilde geen afscheid nemen van het bedlinnen waar mijn opgeschoten tieners mee zijn opgegroeid. Dus haalde ik mijn naaidoos boven. Ik vind het zelf grappig als ik dat woord gebruik, want ik heb amper 8 klosjes garen en 5 naalden. Maar goed, ik haalde dus mijn naaidoos tevoorschijn met als doel om iets leuks te maken!
Ik wilde de kussenslopen aan elkaar naaien en er dan kussens insteken: een sliert zachte kussens waar je je op kan vleien… Maar ik was bang dat de kleine wildebrassen voor wie de matrassen bedoeld waren, de stikselnaden zouden scheuren als ze erop sprongen.
Dus koos ik voor een andere oplossing. Ik nam Ă©Ă©n van de dekbedovertrekken en vouwde het dubbel. Ik naaide de brede randen aan elkaar. Het kostte me meer dan twee uur en ik was bijna twee vingers kwijt.
Het vervolg? Dat deed ik samen met mijn buurvrouw… en haar naaimachine! Ze naaide 4 stroken, parallel aan elkaar en op gelijke afstand van elkaar. Alleen de lengte van het opgevouwen dekbed was op zo nog open: 4 openingen om de kussens in te schuiven.
Ze stelde voor om 4 ritssluitingen toe te voegen, maar dat zag ik niet zitten: de kussens zaten strak genoeg in het dichtgeplooide dekbed. Ze konden er niet uit!
Mijn buurvrouw vertelde me dat er textiellijm en zelfs zelfklevende velcro bestonden die me met dit soort klusjes konden helpen. Voor het geval ik het experiment ooit nog eens zou herhalen.
Ik heb het gevoel dat de Troetelbeertjes, Mickey’s en My Little Pony’s nog lang dienst zullen doen!
Open Immovlan