Aanvankelijk geschat op €187 miljoen, zal het uiteindelijk €647 miljoen kosten! Een terugblik op het duurste project in de geschiedenis van Wallonië.
Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog kwamen een aantal Europese landen overeen dat hun waterwegen commercieel gebruikt moesten kunnen worden op een breedte die binnenschepen van 1350 ton toeliet. In België ging de aandacht vooral uit naar het Canal du Centre, dat de Maas- en Scheldebekkens en het industriebekken van Duinkerke met dat van de Rijn zou verbinden. De toenmalige regering besloot om moderniseringswerkzaamheden uit te voeren, die in 1963 van start gingen.
Maar er is nog één groot struikelblok: het kanaal is zo steil dat er langs de oude route verschillende sluizen en hydraulische liften moesten worden gebouwd. Het nieuwe kanaal, dat langs deze route zal worden gegraven, zal ongetwijfeld met hetzelfde probleem worden geconfronteerd. Door de bouw van de sluizen van Obourg en Havré kon al respectievelijk 5 en 10 meter worden gewonnen, maar dat is zeker niet genoeg…
Geconfronteerd met natuurlijke waterloopproblemen die de optie van extra sluizen uitsloten, werd in 1977 gekozen voor een lift van 73 meter. Op dat moment werd het beschouwd als de goedkoopste optie, met een initieel budget dat werd geschat op €187 miljoen. Het zou echter de grootste kabelspoorweg ter wereld worden, vooral omdat die zou worden gekoppeld aan een gigantische kanaalbrug over een belangrijk verkeersknooppunt. De werkzaamheden begonnen in 1982 en zouden tien jaar later voltooid moeten zijn.
Nachtmerrie
In het begin profiteerde het project van de "compensatie-enveloppen" van de enorme ontwikkelingswerken in de haven van Zeebrugge. Een tijdelijke vereniging werd opgericht en belast met zowel de technische studies als de bouw van de brug. Maar het project veranderde al snel in een nachtmerrie. Met de regionalisering van de openbare werken in 1989 erfde Wallonië infrastructuur die het niet kon bouwen of zelfs onderhouden. Het Strépy-Thieu-project sleepte zich maar voort omdat het Waals Gewest niet in staat was om de almaar stijgende jaarlijkse kosten van dit kolossale project te financieren. Bovendien gingen verschillende bedrijven die betrokken waren bij de bouw van de lift failliet. De tegenslagen waren zo groot dat veel mensen riepen dat het project helemaal moest worden opgegeven. Strépy-Thieu werd het symbool van de nutteloze Waalse werken en werd meermaals vereeuwigd door de journalist Jean-Claude Defossé in zijn "Journal des Travaux inutiles".
Bedankt Europa
Uiteindelijk kwam de oplossing in de vorm van SOFICO (Société wallonne de financement complémentaire des infrastructures). Haar missie was om grote Waalse projecten te voltooien of te bouwen door lokaal kapitaal te combineren met Europese subsidies en leningen van de de Europese Investeringsbank (EIB). De megalift van Strépy-Thieu werd uiteindelijk in september 2002 ingehuldigd, na 20 jaar werk. De eindafrekening voor de bouw bedroeg 647 miljoen euro!
Open Immovlan