Mijn buurman had een zestigtal dakpannen gerecupereerd op de werf van zijn dochter: nokpannen. Ze zijn zeer lang en zeer bol, en prachtig zacht oranje. Ik vind het leuk wanneer hij dingen in elkaar knutselt: hij gaat nauwgezet te werk en is inventief.
Hij tekende een cirkel uit op het gazon en begon te graven. Hij moest ongeveer tien centimeter aarde weghalen: diep genoeg om de dakpannen vast te zetten. Hij plaatste een eerste rij nokpannen verticaal, langs de rand die in het gazon was gegraven. Hun holle kant was naar de hemel gericht. Hij plaatste ze niet te dicht tegen elkaar: er moest telkens wat ruimte zijn tussen de pannen.
Daarna begon hij met de tweede rij pannen, die in dit geval andersom geplaatst werden. Met andere woorden: de pannen werden met hun holle kant naar de grond gelegd, bovenop de eerste rij pannen. Hun hoge welving paste perfect over het uiteinde van twee onderliggende dakpannen.
De bovenste en onderste pannen, op elkaar gelegd, leken wel een terracotta slinger. Een cirkelvormige golving die me deed denken aan een schelp, een grote sint-jakobsschelp.
Het deed me zelfs denken aan de Geboorte van Venus, het beroemde schilderij van Botticelli: dezelfde verhoudingen, dezelfde golving, dezelfde kleur. Gelukkig voor mij was hij niet van plan om naakt op een hoop aarde te gaan poseren. Hij is een even grote liefhebber van kunstgeschiedenis als ik, dus we hebben er hartelijk om gelachen.
Hij deed potgrond in het door de pannen afgebakende gat en bedekte op die manier de onderkant van de pannen: ze leken ineens korter. Daarna plantte hij wat bloemen in deze enorme terracotta bloempot, in de grond.
Zoals altijd plaagde ik hem door te zeggen dat hij, nu hij klaar was in zijn eigen tuin, bij mij mocht beginnen: hij brengt alles wat hij doet sowieso tot een goed einde.
Ik hou het idee in het achterhoofd! Iets voor een andere keer misschien… mijn hoofd is tot de nok gevuld met ideeën!
Open Immovlan