Mijn vriendin Coralie is begonnen met scoubidou-objecten te maken. Ik vind het leuk. Het heeft een retro-kantje dat ik geweldig vind. Het is kleurig, spetterend, flashy en heel feestelijk. En als ik zie wat ze weet te creëren, ben ik verbluft!
Voir cette publication sur Instagram
Scoubidous zijn nooit echt mijn ding geweest. Ik heb in de jaren ’80 wel een paar creaties proberen te maken met de vier plastic koordjes, maar die waren nooit erg succesvol. Ik vond die holle plastic draden te stijf en vlocht ze liever.
Maar het is juist die stugheid die Coralie mooi vindt. De degelijkheid van de scoubidou, om het anders te zeggen. Met deze plastic draden maakt ze prachtige alledaagse accessoires: stoelen, placemats, tafeltjes, vazen…
Onlangs maakte ze van het zonnige weer gebruik om de zitting en rugleuning van een metalen stoel te maken met haar grote fluorescerende oranje en warm roze scoubidou-draden. Ze had enkel schaar nodig, dat was alles.
Ik keek toe hoe ze het deed. Rustig bouwde ze de inventieve zitting op door de draden te vlechten. Het geheim van haar geslaagde werk? De spanning die op de draad wordt uitgeoefend. Die moet constant en sterk zijn!
Dus had ze de metalen stoel kaal gestript. Alles wat overbleef was het glanzende frame. De metalen spijlen dienden als weefpatroon: ze weefde kruislings door de draden diagonaal te laten lopen. Ze weefde met haar roze draad en ging gewoon heen en weer met dezelfde draad. Ze nam de tijd om de draden strak tegen elkaar aan te drukken, zodat er nauwelijks ruimte tussen zat.
Toen ze klaar was met met de roze draad, ging ze verder met de oranje. Ze deed exact hetzelfde, maar dan in de andere richting. Op die manier kruiste de oranje draad de roze draad loodrecht. Deze stap was natuurlijk moeilijker. Telkens moest ze het uiteinde van haar oranje draad tussen de roze draden door halen. Over en onder. Strak trekken en bij elke passage de draden tegen elkaar aandrukken om ze perfect met elkaar te vervlechten. Weven in een kruispatroon dus.
Om de draad te verwisselen (wegens opgebruikt of bij verandering van kleur), legde ze strakke knopen aan de uiteinden van elke draad. Meer was het niet.
Toen ik deze stoelzitting zag, was ik verbaasd. Je kon alleen maar een tweekleurige ‘stof’ zien. Origineel en vrolijk: dat waren de woorden die bij me opkwamen.
Ik liet haar haar gang gaan zonder mij: ik haat het zelf als mensen me op mijn vingers zitten te kijken. Het goede nieuws: ze nodigde me uit om mijn eigen veelkleurige placemat te maken. Vlechtwerk in scoubidou-stijl. Zo spannend.
Ik heb me laten vertellen dat je, afhankelijk van het vlechtwerk, eenvoudige of complexe ontwerpen kunt maken. Maar ik hou het op eenvoudig. En het wordt al geweldig!
Open Immovlan