Ik ben net terug thuis van een weekje Zuid-Frankrijk. Met mijn vriend. We hadden een ieniemienie gîte gereserveerd: een klein huisje waarin we geen andere keuze hadden dan kort tegen elkaar te zitten en elkaar te kussen telkens we bewogen.
Er stonden maar heel weinig spullen: alleen het hoogstnodige. En één van die dingen was een nachtlampje waar ik helemaal weg van was. Ik had nog nooit een ‘touch on’ lamp gezien. Ja, ik weet het, ik ben vaak snel verbaasd over dingen. Maar ik vond het verbluffend.
Je kon kiezen uit 4 verschillende intensiteiten: ideaal. Lezen, een film kijken, op je kousenvoeten naar de koelkast: voor elke situatie bood de lamp de perfecte verlichting.
En omdat ik je alles durf te vertellen, kan je je ongetwijfeld inbeelden dat ik het bijzonder moeilijk had om de lamp aan te krijgen de eerste keer. Mijn vingers baanden zich een weg langs het elektriciteitssnoer, maar zonder een schakelaar tegen te komen. Ik was al aan het vloeken op het ding, tot ik de voet van de lamp bewoog in de hoop een ‘aan/uit’-knop te vinden. En toen: magie! Ik trok ogen alsof ik terug vier jaar oud was!
De aanraaksensor stuurt een "aanraken – niet aanraken" signaal naar een dimmer. Het is de stroom die door ons lichaam loopt die wordt gedetecteerd en het signaal activeert. De dimmer stuurt een wisselende spanning naar de lamp om de lichtintensiteit te doen variëren. Sommige modellen bieden zelfs een bijna oneindig aantal kleurvariaties!
Ik ben allesbehalve een wetenschapper, maar ik hou van het idee om een bio-elektrische machine te zijn. Vooral als we er romantisch met z’n tweetjes tussenuit zijn!
Open Immovlan